vivliofaroi-gnosis

        Πιστεύω πως το πιο δύσκολο είδος στο θέατρο είναι ο μονόλογος. Οι λόγοι πολλοί. Καταρχάς η μοναξιά που πρέπει να νιώθει ο ηθοποιός, αλλά και το βάρος καθώς όλο το έργο είναι γραμμένο πάνω του. Τα τελευταία χρόνια έχω δει αρκετούς μονολόγους και ο ένας ήταν καλύτερος από τον άλλον.      Η πόρνη από πάνω είναι ένας μονόλογος που παίζεται για 13 χρόνια και η ανταπόκριση του κοινού είναι μεγάλη. Είναι ένας ύμνος στην γυναικεία αξιοπρέπεια. Η Κατερίνα Διδασκάλου ενσαρκώνει την Ερατώ που γυρίζει από την κηδεία του άντρα της και μας εξιστορεί την ζωή της. Τη ζωή στο χωριό, την γνωριμία με τον συγχωρεμένο, τα όνειρα που έκανε πριν παντρευτεί αλλά και τους εφιάλτες που έζησε πλάι του όλα αυτά τα χρόνια. Η ζωή της αλλάζει όταν στο από πάνω διαμέρισμα εγκαθίσταται μια πόρνη και οι άντρες αναστατώνουν τα βράδια της Ερατούς.      Τα λόγια της ρέουν σαν νερό και δεν κουράζουν. Οι ερωτήσεις της αφοπλιστικές, γεμάτες ειλικρίνεια. «Είναι πολύ ν...

       Υπάρχουν κάποιες παραστάσεις που μιλούν απευθείας στην καρδιά μόνο και μόνο από τον τίτλο ή την υπόθεση. Μια τέτοια παράσταση είναι και Η φάλαινα του Σάμιουελ Ντ. Χάντερ. Τον κεντρικό ήρωα του έργου αλλά και τη σκηνοθεσία την έχει αναλάβει ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης. Μια ιστορία κάθαρσης, αυτογνωσίας και συγχώρεσης μας καλεί να τη ζήσουμε. Αν και έχω δει την ταινία πιστεύω και το θεατρικό είναι εξίσου καλό.      Η ιστορία μιλά για τον Τσάρλι έναν παχύσαρκο, αυτοκαταστροφικό άντρα που μένει κλεισμένος στο σπίτι του αδυνατώντας να βγει έξω λόγω των κιλών του και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Δουλεύει από το σπίτι κάνοντας διαδικτυακά μαθήματα και μόνη συντροφιά του πέρα από την Λίζ που τον βοηθά είναι η παρέα που βρίσκει στο φαγητό. Μια μέρα θα του χτυπήσει την πόρτα ένας νεαρός μορμόνος και το παρελθόν θα έρθει στην επιφάνεια.      Η σχέση με την κόρη του, αλλά και με τη γυναίκα του που χώρισαν πριν χρόνια(δεν αν...

      Ο Κώστας Μπεζάς έγραψε ένα βιβλίο φόρο τιμής στις γιαγιάδες και στους παππούδες. Μας περιγράφει τη ζωή του με τη γιαγιά στο χωριό και πως με τα χρόνια αυτή η σχέση εξελίχθηκε σε κάτι μοναδικό. Αν και μεγαλώνοντας η ζωή και οι καταστάσεις τους χώρισαν και αναγκάστηκε η γιαγιά Μαρία να μείνει σε γηροκομείο ο ήρωας του βιβλίου δεν την ξέχασε ποτέ. Ένα ταξίδι στο παρελθόν, στις μνήμες που κρατά καλά φυλαγμένες στην ψυχή του μας παρουσιάζει ο συγγραφέας με τρόπο λυρικό που αγγίζει τις καρδιές μας.      Το βιβλίο είναι μικρό σε έκταση, μα σπουδαίο σε μηνύματα. Έχει τις μυρωδιές του χωριού και της ρίγανης, τις αγκαλιές της γιαγιάς και όσα περνούσαν μαζί γιαγιά και εγγονός σε ένα χωριό στα Γιάννενα. Τρυφερό, γλυκό, νοσταλγικό ξυπνά μνήμες από την παιδική ηλικία και μας καλεί να τον ακολουθήσουμε στο ταξίδι αυτό. Αν και από άποψη πλοκής δεν παρουσιάζει τίποτα σπουδαίο η γραφή και το συναίσθημα πλημμυρίζουν σε κάθε σελίδα.      «Τι ...